Hadi...

Neden hep eksik kalıyor söylediklerimiz? Neden dilimizin ucuna kadar gelmişken yutkunuyoruz biz ve içimizde parça parça bir yerlere gizliyor kelimeler de kendini? Neden bir gülümseyişin, bir dudak büküşün ya da bir baş çevirişin ardında saklıyoruz, içimizde dönenip duran kaçak kelimeleri? Halbuki tam yeri, tam da zamanı değil mi?
Öfkeliyken değil, çaresizken de değil belki. Ya da sarhoşken... Söyleyeceklerinin güvenilir olmadığını bildiğin tüm zamanları çıkar aklından. Ama ya diğer zamanlar? Geçip gitmesine izin verdiğin onca an, tam da hakedilmişken her harf, kaçırılmış değil mi?
Öyleyse sus yine... Derin bir of çek hadi. Elin çenene yanaşırken gözlerin saklanacak kuytu bir köşe aransın. Değil yeni bir soruyla, soran bakışlarla bile karşılaşmayasın. Hadi yutkun bir kez daha ve unuttum san yine. Aldanmayı marifet sayanlardan ol hadi sen de...