Deli diyorlar sana...

Asipena'ya...
Memleketinin çok uzağında bir ülkenin, sana yabancı sokaklarını adımlarsın. Görüntüler, insanlar, kokular, konuşulanlar başkadır. Ne kadar kendini oyalamaya uğraşsan da, ardında bıraktıklarının yokluğu canını acıtır.
Her sabah, bir rüya olmasını dileyerek açarsın gözlerini yeni güne. Ama gördüğün yine yabancılıktır! O an gözlerini sımsıkı kapatıp, gördüklerini inkâr etmek istersin. Çocuklar gibi ellerini kulaklarına siper edip, o yabancı sesleri duymayasın diye, bağırıp çağırmak istersin. Ama olmaz, olmaz işte!
Ayaklarını sürüye sürüye çıkarsın yollara. Günler geçer, haftalar, aylar geçer; alışamazsın. Sesini özlersin sevdiklerinin, kokusunu özlersin annenin yemeklerinin. Öylece durup izlediğin manzarayı, adımladığın kaldırımları, keyifle içtiğin çayı özlersin. Ayrıntı sandığın birçok şeyin, aslında ne kadar önemli olduğunu farkedersin. Kendine anlatırsın derdini... Gözlerinin içine bakmadan kendinle konuşursun... Birileri sana deli der, aldırmazsın. Özleme bu kadar dayanabiliyorken, deli olmayı ödül bile sayarsın.