İşaret

Mutfaktan taşan çatal, bıçak sesleriyle uyanırdım o zamanlar. Gözlerimi ovuşturarak kalkar, o seslere karışan kelimelere doğru yürürdüm. Eşikte durur bakardım biri beni farkedinceye kadar. Sonra "günaydın"larına aldırmadan yeniden dönerdim yatağıma. Onlar o saatte uyandırmak istemezlerdi beni, bilirdim. Ama yine de, benim içimde hep bir aldatılmışlık duygusu olurdu işte. Ne yapsam geçmezdi. Yarı açık ahşap pencerelerden, sabah rüzgârıyla salınan fındık ağaçlarının hışırtısı dolarken odaya, çağırırlardı beni. Bir olur, iki, üç olurdu yinelemeler. Derdim ki içimden, "bir kere daha çağırsınlar, öyle giderim." Çağırmazlardı... küskünlüğüm artardı.
Çoğu zaman öyle dururum işte. Bir işaret isterim hayattan. Fal baktığım papatyaları özlerim. Ve belki yine, o zamanlar olduğu gibi, birinin seslenmesini beklerim. Çünkü insan inanmaz bazen. Her seferinde defalarca tanık olsa da, işaret diye bir şeyin olmadığına. Gözlerini de o yüzden bu kadar inatla dolaştırır ya; kelimelerin arasına, insanların somurtkanlıklarına sıkışmış her şey ortaya dökülüp de, bir ses, bir söz oluversin diye. Olup da yeniden, yeniden eklensin eksilen ümitlerine...