Nisan

Birden, kaldırımlardan taşan kalabalıkta onun da olabileceği aklıma geldi.İçimdeki sıkıntı eridi./Yusuf Atılgan

Masanın ortasında, yarısına kadar içilmiş çay bardakları duruyordu. Ve kıyısında, birbirinden uzak iki çift el. Ne kadar zamandır öyle suskundular bilmiyordum ama, bardakta kalan çayın koyuluğundan anladığım kadarıyla, uzun süredir oturuyorlardı. Yine de söyleneceklerin tükenmemişliği tütüyordu üzerlerinden.
Pazar sabahları bir türlü tutuşmayan sobamızı anımsadım onları görünce. Evin içine dolan duman, açılan camlar... Ve kısa sürede, uyandığımız andan da soğuk bir hâle gelen oda. Sonra ufak bir çıtırtı. Güneşin rengini çalan küçük kıvılcımlar. İçeri yayılan tatlı sıcaklık. Belki tüm bu hatırladıklarım yüzünden, o çıtırtıya benzeyen sözcükleri duymadan masadan kalkmalarından korktum. En yakın masada, sandalyenin bir kıyısına ilişip, dinlemeye başladım sessizliklerini. Ben tam ümidimi kesmeye başlamışken konuştular. Bir sıcaklık yayıldı içime. Sanki güneş, rengini geri alıp bütün kıvılcımlardan, bizzat kendi gelmişti. Belki de nisan, bir kadının yüzünde güneş olup gülümsemişti.