Hatıra

Yağmur, dalında demliyordu ıhlamurları. Ve taze demlenmiş ıhlamur kokusuyla dolduruyordu, bir anda kalabalığından arınan o sokağı. Komşusuna çaya gelmiş insanlar gibi bir köşede oturuyordu, yol boyu yanından geçtiğimiz sarmaşıklar. Özlenen birine benzetilen ama hiç tanınmayan yüzler gibi, hanımeline benzetiyordum kokularını. Benzemiyordu oysa. Biliyorsun, sarmaşığın kokusu değil bahsettiğim. Hayatın en umutsuz anlarında, gözlerini ışıldatarak gülümseyen biri, işte böyle hatırlatıveriyordu seni bana. Oysa ben, ardıma dönüp bakmak istiyordum hep, gözlerini benden ayırmayan biri karşıma çıktığında. Nedense, bana öyle gülümseyince, garip bir tedirginlik oluyordu üzerimde. Hep bir hata, bir eksik ya da bir yanlış anlaşılma bekliyordum, çaresizliğin sessizliğine bürünmüş o zamanların ertesinde.
Kızgın, aksi bir çocuk gibi, bütün gün sağa sola saldıran güneş ışınlarının yakıp kavurduğu günden özür dilercesine, usul usul yağıyorken yağmur; kendi kendine gülen biri oluyordum ben. Zamanında çok güldüğüm bir anıyı, sözleri hep şaşırılan bir şarkıyı, gerçek olmasını ümit ettiğim bir rüyayı, hatta hiç kapanmayan bir yarayı hatırlayıp, adımlıyordum, ağaçlardan başka kimsesi kalmamış ıslak kaldırımları. İnsan hatırlayarak yalnız kalıyordu aslında. Belki de sokaklar bile bu yüzden böyle tenhalaşıyordu, yağmur yağdığında.