Toprak

Yabancıların en yakınıydın sen/Nilgün Marmara

Sırtını dönüp gidenlerin gölgelerini uzatıyordu akşam güneşi. Ve sokağa çıkan çocuğunun ne yaptığına bakınan bir anne edasıyla ışıldatıyordu pencereleri. Uzun zamanlardan sonra, karşılaşıldığında, hep kendisiyle anılan bir tanıdık oluyordu rüzgâr. O cümleyi, her seferinde, sitemkâr ama sevimli bir ses tonuyla fısıldamayı başarıyordu yine ağaçlar.
Hanımeli kokusu salınıyordu sokağın dört bir yanına. Birbirine sarılanların saçlarına karışıp, siniyordu parmak uçlarına. Ve sanki sözleşilmiş gibi hep aynı cümle yineleniyordu, lunaparka adım atmış bir çocuk heyecanıyla; "hangi rüzgâr attı seni buraya?"
Üzerinden yıllar da geçse, hep o ıslanmış toprak rengi gözleriyle bakıyordu bana. Daha fazla ıslatma artık diyordum içimden, yeni ekilmiş fidanın toprağa tutunması gibi, gözlerimi ayıramadan gözlerinden. Bazı insanlar, verimli topraklara benziyordu işte. Ne ekilse bitecek, umutları yeşertecek bir avuç toprakla karşı duruyorlardı, şu dünyanın derdine. Kokusunu salıyordu dört bir yana, çiçekler açtırıyorlardı kuytularda. Ama bir tek çocuklar biliyordu kıymetini. Bir zamanlar, evcilik oyunlarında yemek diye tabağa toprak koyan çocuklar, ne kadar büyüseler de, hiç unutmuyorlardı onun şefkatini.