Yaz

Islanmıştı gün. Ve güneş, defalarca uyarmasına rağmen, gidip yine o su birikintisinde oynayarak üstünü başını ıslatan çocuğuna, azarlayıcı bir tonda konuşan anne edasıyla belirmişti bulutların ardından. Öylesine kızgın. Buna şahit olan herkes ona kızıyordu oysa. Nihayetinde bir çocuktu o daha.
Tüm bunlar olurken, rüzgâr, uzlaşmacı insanlar gibi gelip giriyordu güneşle yağmurun arasına. Her ikisine de bir şeyler fısıldıyordu muhakkak, "sen de haklısın ama..." ile başlayan. Deniz de, dışarıdaki sesleri duyup meraklanan bir komşu oluyordu o sıra. Saçı başı dağınık ve elinde bir toz bezi ile belki, çıkıveriyordu hafifçe dalgalanan perdenin bir kıyısından. Ama aynaya bakmadan dışarı çıkmış bir kadın kadar ışıltısız görünüyordu, güneşin üzerinde oynaşan ışıkları olmadan. Belki de bu yüzden, martılar, sokak aralarında top koşturan çocuklara benziyordu bir anda. Ve vapur, "gidip kendi evinizin önünde oynayın" diye söylenen yaşlı bir teyzeye dönüşüyordu, kaçar gibi hızla geçip giderken yanlarından. Bulutlar bile uykudan yeni uyanmış bir bebek kadar şaşkın dolanıp dururken yatağında, öylece oturuyordum ben, 15:45 vapurunun sol kıyısında. Ve diyordum ki içimden, "bazen yağmurla güneş, bulutla rüzgâr bile aynı mevsimi adlandırabiliyor ama, insanlar nasıl başarıyorlarsa hep bir fırtına koparıyorlar, mevsim yaz bile olsa.