Dondurma

Bir şarkı olamayacak kadar güzel bir bahar akşamıydı ve ben, o gün mevsimin ilk dondurmasını yemiş çocuklar kadar mutluydum. Elimden gelse belki bunu da anlatırdım sana o an, üç noktalı cümleler, "belki"ler ve hiç de gereği yokken birdendire bağlaç olan "de"lerin arasında. Ama yapamadım, biliyorsun.
Ben ancak eski bir şarkı gibi işte, olur da bir gün hatırlayıp mırıldanırsın adımı diye, duruyordum sessizce yanında. Üstelik, tadına doyamamasına rağmen, hemen bitmesin diye azar azar yediği dondurmaları hatırlayan bir çocuk olduğumdan mı nedir, gözlerimi kaldırıp da doya doya bakamıyordum da sana. Sadece gamzesiz bir gülümseme kadar kısa birkaç bakışla uzanabiliyordum gözlerine. Sonra yine düşüyordu gözlerim ellerime.
Hatırlıyorum da, ilkokulda yaptığımız o fasulye deneyinde bu kadar uzun bakmıştım en son, gözlerimi ayırmadan bir şeye. Baktıkça daha garip gelmiş, garip geldikçe daha çok bakmıştım. Şimdi yıllar sonra yine aynı bakışla bakıyordum sanki ellerime. Ellerim boy verip uzanıyordu sonra, çay bardağının ince beline. Seviniyordum. Ve seviyordum dahası.
Kelimeler o gün baharı hissetmiş olsalar da, yazın rahatlığına henüz kavuşamadıkları için belki, bundan bahsedememiştim sana. O ilk dondurmadan sonra "boğazım şişecek mi?" diye beklemek gibiydi bu biraz. Oysa unutmuştum, bir çocuk asla "boğazım şişer mi?" diye düşünmezdi. O yüzden şimdi bütün dondurmalar, sıcak havalardan çok, söylenmemiş sözcükleri hatırlatıyor bana.