Beyaz

Ağır ağır havada uçuşup duran kar taneleri, annemin özenle pencere önüne dizdiği çiçeklerin yapraklarında birikti. Sardunyalar pembe, kırmızı; yaprakları yeşil, beyaz. Kendimi başka zamanlara ait hissettiğimden belki, şımarıkça konuşuyorum kendi kendime. Banane inatlaşılmış zamanlardan, banane kışın ayazı, karın beyazından. Ama özlüyorum biliyorsun, artık bir düğme çevirişiyle ısınıyor olsa da odalar, hava ne zaman soğuk olsa bu kadar, çıtır çıtır yanan sobanın sıcağını.
Sabahın erken saatlerinde, kalkar kalmaz, sırtımı peteğe dayayıp kitabımı aldığımda elime; uyandığımda burnumu bile yorganın dışına çıkarmak istemediğim zamanları düşünüyorum. Aynanın karşısına geçiyor, saçımın yeni rengine bakıyorum. Saçımın renginden çok, hayatımda değişip dönüşenlere bakıyorum aslında.
Pencereye yanaşıyorum. Beyaza boyanmış sokaklara baktıkça gözlerim acıyor. Beyaz, yani gerçek. Acıyor gözlerim, İstanbul'un kara boyanmış gerçeğini gördükçe.