Mektup

Uzun bir mektuptu, tıpkı o yaz gibi. Kardeşimin, komşuya gidip, bir onluk alarak çıkarma yapmayı öğrendiği kışın ardından gelmişti. Benimse adımın karşısına, öğrettikleri matematiksel terimleri hiçe sayan bir yarım artı kondurmuşlardı o gün, okulda. Bir hayli canım sıkılmıştı. Çok çalışmıştım çünkü ben. Bilmiyorum, belki de o günden kalma, çaba sarfettiğim şeylerin yarım kalmasından böylesine endişelenmem.
Yine de güzeldi... mektup diyorum. Yeni biçilmiş çim kokusu vardı içinde, akşamüstleri birleşip bir koro oluşturan çekirgelerin ötüşleri vardı. Toprak yolların güneşte kuruyup katılaşması, hepsinin nasıl ayrı bir tınısı olduğunu bir türlü anlayamadığım, çıkrık kapı çarpması vardı; hiçbirinden bahsetmiyorken hem de. Ancak ağaçların koyuluğuna baktığında farkedilebileceğin yağmurlara benzemişti gözyaşlarım, okurken. Saklamıştım sonra. En az beş ortalı büyük boy defterlerimden birinin arasına. Mektubu değil, kelimelere verdiğim değeri saklardım ben. Şimdi bile anlatamam belki, geçen onca zamana ve öğrendiğim onca kelimeye rağmen.
Çizgili dosya kağıdının, tükenmez kalemlerle koyultulmuş çizgileri yardımıyla, bir beyaz kağıdın başına otururdum sonra. Ama yine de, satırlarımın hafif dalgalı bir denizi andırmasına engel olamazdım. Bu yüzden dönüp bakamazdım bir daha yazdıklarıma. Zarfların içine saklar; isim, şehir oynunda, a harfinin vazgeçilmezi olmuş o şehire yollardım. Aldırmazdım güne, aya, mevsime ya da hava durumuna. Bilirdim çünkü, mektup aldığında biri, bir tek baharın adını yakıştırırdı o beyaz sayfaya.