Suskun

Bazı şarkılardan korkuyorum. Onları senin de dinlemiş olma ihtimalinden hele, daha çok. Seni izlerken yakalanmışım gibi bir his doluyor birden içime. Artık o andan sonra, bakışlarımı ne yana çevirsem, yüzümde o kendinden habersiz gülümseme. Hele sen de gülümsemişsen göz göze geldiğimizde...
Unutuyorum bütün sözleri. Aklımdaki bütün çengelleri siliyorum. Bir sen kalıyorsun, bir de şarkılar. Kısa sürüyor ama. Rüyasında boşluğa düşen birinin yatağa çarptığındaki şaşkınlığıyla, susuyorum sonra sözlerin alacakaranlığında. Bu yüzden şarkılarım hep yarım, korkuyorum tamamlamaya. Biliyor musun, en çok kendime benziyorum öyle anlarda. Dudakları bir şey söylemeye niyetliymiş gibi aralık, gözleri ne söyleyeceğini bir türlü hatırlayamıyormuş gibi dalgın, kolları birbirinin koynunda, öylece duruyorum. Zaman henüz icat edilmemiş bir şeymiş gibi ya da zamandan henüz haberdar olmayan bir çocuk gibi duruyorum saatlerce. Bir el omzuma dokunuyor sonra. Gidenin ardından, gözden kaybolduktan sonra bakmanın bir anlamının olmadığını söylüyormuş gibi bakıyor bana. Yanıma oturuyor usulca, beraber susuyoruz. Şarkılar da bitiyor biz susunca. Ve biz, ömrümüzün en neşeli şarkılarını hep kaçırıyoruz, o zamansız suskunluklarda.