Ay

Bir tarafı kırık bir sokak lambası gibi duruyordu ay; el ayak çekilince, kokularını tatlı bir esintiyle açık pencerelerden içeri salan çiçeklerin bezediği sokağın baş köşesinde. Rüzgâr, dışarda kimsenin kalıp kalmadığını kontrol eder gibi esip geçiyordu o sıra, ıssız sokaklardan kalabalık ana caddelere. Evsiz yurtsuz çocuklarla karşılaştığında belki, ne yapacağını bilemediğinden, bir fırtınaya dönüşüyordu birdenbire.
Elimde değil, ne zaman rüzgârın öyle deli gibi estiğini görsem ben, aklıma çaresizlik geliyor her seferinde. Açık bıraktığım pencerelerden utanıyorum. O pencerelerin hiç susuz kalmamış renk renk sardunyalarla bezeli mermerlerinden. Hep bir yanı eksik cümlelerimden utanıyorum sonra. Ve ay, annesinden gizli sevdiğiyle konuşan genç kızlar gibi, rüzgârla titreşen sardunyaları aydınlatıyorken, ben yine konuşup duruyorum kendi kendime.
Çocukluğumu hep bir şeyleri kırmama telâşıyla geçirdiğimden belki, ayın kırık yanına bakıyorum durmadan. Kimbilir diyorum, bu akşam bütün çocuklar, kendilerinin yaptığı anlaşılmasın diye daha erken çekilmişlerdir yataklarına. Uyumamış olsalar bile uyumuş numarası yapmışlardır hatta. Belki de bu yüzden bir suçlu gibi uzanmıştır o çocuklar da, kir pas içindeki yüzleriyle, kaldırım taşlarına.