Uğurlama

Otobüsün bütün hüzünleri görünür kılan ışıkları söndüğünde, cama yansıyan belli-belirsiz gölgenle başbaşa kalırsın. Bembeyaz, upuzun bir çizgi devam eder yol boyu ve sen, o çizginin ardında kaybetmeye çalışırsın, üzerine çöken yorgunlukları.
Giderek koyulan gökyüzünün yanında, ışıklardan mahrum yolları da katarsın gözlerinin derinine. Göz kapakların onca koyu rengi tartamıyormuş gibi kapanırken yavaş yavaş, başını cama yaslarsın. Koridordaki uğultu azalıp, herkes kendi rüyalarına dağıldığında, arkanda bıraktığın şehri de kaldırırsın bavuluna. Mola yerine yaklaşırken açılan ışıkların altında aranırsın, sağa sola sinmiş küçük mutlulukları. Alelacele üzerine geçirdiğin montun açık yakasından ürperten bir soğuk dolanır tenine. Her anonsta merakla karışık bir heyecana kapılırsın.
Molayı tüketip otobüse giderken farkedersin ki, yürüdüğün yol bu kez ıslaktır. Seni yolcu edenlerin getirdiği suyla yıkanmıştır otobüsün camları, kurşun döker gibi bir edayla. Ve bilirsin ki artık hiçbir şey olmaz, yolculuğu uğurlamayla başlayanlara.