Hiçbiri

Denizin maviden laciverte evrildiği saatlerde, gökyüzünde bir kuş misali başıboş dolanıyordum, arabaların hıncahınç doldurduğu, kaldırımlardan az hallice caddelerde. Bir eylül akşamıydı ve ben, bütün o kalabalığa rağmen, o akşamı böylesine güzel yapan şeyin ne olduğunu bulmaya çalışıyordum, gözucuyla etrafımdan gelip geçen insanları seyrederken.
Belki yanından geçen kadına, müziğini duyup da hatırlamaya çalıştığı bir şarkıymışçasına tatlı bir tebessüm ve dalgınlıkla bakan o adamın, birdenbire şairin sorduğu o mutluluk resmi gibi gözlerimin önünde belirivermesiydi sebebi. Belki de annesinin elinden tutarak yürümeyi henüz gurur meselesi yapacak yaşa gelmemiş o çocuğun, durup bana sevgiyle gülümseyişi. Ya da bir kadının, daha söylerken gerçekleşen dileği için, "bilseydim başka bir şey isterdim" demeyecek kadar sevinişi. Kim bilir, belki de bir sınav seçeneği gibi, hiçbiri.
Oysa ben, girdiğim bütün o sınavlarda, her şeyin bir nedeni olması gerektiğini düşünerek uzak durmuştum hep, o seçenekten. Ama emin olamamıştım da hiç, cevabının içinde olmadığı bir soruyu, bir insanın hangi sebeple sormak isteyeceğinden. Şimdi düşünüyorum da, bunca yıl ve onca yaşanmış şeyden sonra bile hâlâ anlamsız geliyor bana, kendime sorduğum o sorulara cevap bulamamak, aklımın içinde dolanan onca seçeneğin içinden.