Bağlaç

Doğrusunun hangisi olduğuna bir türlü karar veremediğim için hep ayrı yazdığım "de" ve "da"lar gibiydim seninle, o uzun ve kalabalık sokakları adımlarken. İkimizin de elleri kendi ceplerinde yumulu, kolları dirseklerden kırık ve sanki birbirinden ayrılırsa hiç bahsedilmemesi gereken şeyler söyleyecekmiş gibi mühürlü dudaklarımızla karışırdık o insan kalabalığına. Öylesine sessizdik ki yürürken, cümleden çıkarılsak anlam değişmeyeceğinden, bağlaç olmalıydık kesinlikle. Oysa biz hiç bağlanamadık birbirimize.
Güneş miskin bir kedi gibi bulutların ardından başını kaldırırken, insanlar hırkalarının kollarını usulca yukarı çekerlerdi. Yüzümde duran o iç güveysinden hâllice ifade, ufak bir gülümseyişe dönüşürdu o sıra. İki çocuğun bir araba yüzünden kavga edişlerine tanık olurduk, bir apartmanın kapısında. Sevinirdim. Kavga ettikleri için değil elbet, hâlâ kapı önlerinde oynayan çocuklar görebildiğim için. Sana söyleyemezdim hiçbirini. Söyleyemediğim birçok şey gibi.
Hep akşamları dolaştığımız, bol ışıklı, bol kahkahalı ama bir o kadar hüzünlü kaldırımları olan sokaklardan geçerdik sonra. O sokaklara hiç güneş doğmaz sanırdım bu yüzden. Hep yanaşıp başımı omzuna yaslamak isterdim o kaldırımlarda. Ellerimi ceplerimden çıkaramazdım bir türlü. Oysa bütün sokakları tüketip eve döndüğümde, arayıp da bulamadığı bir şeye vaktinden sonra rastlayan insanlar gibi şaşkın olurdum, ellerim bir anahtarla birlikte kilide yöneldiğinde.