Şarkıcı

Şarkısını binlerce kişiyle birlikte söyleyen bir şarkıcı gibiydim o akşam. Ne şaşkın gülümsemelerim, ne de dolan gözlerim hiç kimseye garip gelmemişti bu yüzden. Oysa daha önce hiç, binlerce kişiyle birlikte şarkı söylememiştim ben. Aslında o akşama kadar, kimseye şarkı söylediğimi bile hissettirmemiştim.
Benim kelimelerim hep müziksizdi sanki, dudaklarımdan dökülürken. Hep yalnız ve kederli. Benden çok onlar yani. Ama işte o akşam, onlar birer birer uçuşup dururken bakakaldım arkalarından, arkadaşlarının ısrarlarına dayanamayıp, çocuğunun sokağa çıkmasına nihayet izin vermiş bir anne gibi temkinli. Ama sen, yine de kimseye anlatma şarkı söylediğimi.
Her şarkıya saklanmış başka bir anıyı hatırladığımda hüzünlendiğimi de. O şarkılarla yeniden yaşadığım acı-tatlı günleri ve belki de bu yüzden, bittiğinde kendimi o kadar yorgun hissetimi de. Ben sana söyledim ama, sen kimseye söyleme.
Çünkü ömründe bir kere bile şarkı söylemişsen eğer, kendine rağmen, suskun kalamazsın bir daha öyle. Yarım bıraktığın cümleleri gökyüzüyle tamamlayamazsın. Mutluluğunu anlatamazsın mesela, dönüp yüzünü denize. Olsa olsa, üç noktaların avcunun içinde, gözlerin de o üç noktadan hâllice, bir yerinden söylemeye başlarsın o şarkıyı. Ve bilirsin, hiç söylenmeyecek cümleleri bile en olağan biçimde söyleyeceğini, o şarkıların içinde.