Yağmur akşamı

Ne zaman çiçeklere su versem yağmur yağmaya başlıyor. Ne alâkası var bilmiyorum, ama böyle. Herkes dizlerindeki ağrıdan anlayacak değil ya diyorum yağmuru. Benim ki de işte... Yine lafı dolandırıyorum değil mi? Aslında anlatmaya başlamam gereken yer, pencereyi açıp yağmura eşlik edişim. Akşam sessizliğinin içinde, damlaların belirsiz bir ritimle ortalığa yaydığı o müziğe kulak kabartırken, aklıma düşen başka bir akşama geçmeliyim ardından da. Çünkü bahsi geçen yağmur, o akşamı çağrıştırıyor. "Demek ki anılar" diyorum içimden, "şarkılara olduğu gibi, yağmurlara da siniyor."
Dün gibi hatırlıyorum, çay bardaklarında dolanan kaşık seslerinin arasında usulca çıkıyoruz odadan. Bahçede yine öyle bir yağmur. Yaptığımız en büyük çılgınlık bu o anda. Tam yedi yaşındayım. Bahçedeki çocuk kalabalığının en küçüğüyüm ama, yağmurun altında, annemlerden gizli, delice koşturabilecek kadar büyümüşüm yani. Zaten büyümek, benim için o zamanların en büyülü kelimesi. Hani diyebilirim ki, o ara He-man bile gözümde, benden büyük bütün çocuklardan daha sıradan biri. İşte böyle, o akşam o bahçede, döne dolaşa ıslanıyoruz bir güzel. Yağmurun bize anlattığı çok komik bir öykü varmış gibi delice gülüşerek üstelik. Sonra içeri girip, biraz kurulanarak, hiçbir şey olmamış gibi dönüyoruz odaya. Bakma böyle söylediğime, "hiçbir şey olmamış gibi" tanımı, o zaman bile çok saçma.
Şimdi diyeceksin ki, "bu çocukça anıyı niye anlattın bana?" Üstelik güneşli bir bahar gününde ve yağmurun çok uzağında. Bilmem... Belki anlatırsam dedim, gözümde büyüttüğüm birçok şey, yine o zamanlar olduğu gibi sıradanlaşıverir. Ya da ne bileyim, hatırlamanın kudreti diye bir şey vardır belki ve bunu bilmekle insan her şeyin üstesinden gelebilir. Ben gidip camı açayım en iyisi. Kim bilir, belki de güneşli bir bahar gününün, yağmurlu bir akşamdan daha fazla söyleyecek şeyi olabilir.