Çizgi

Avucumu açıp içindeki çizgilere baktım; kalem tutmaktan yorulmuş elimi dinlendirirken. Ve açık kapı bulmuş bir mahkûm gibi, yıllar öncesine gittim koşarak, o çizgilere öyle anlamsızca bakarken.
Her tarafı cepli o kırmızı montumu gördüm yıllar sonra. Ceplerime soktuğum ellerim, yan yana gelmiş çocuklar gibi neşeyle dokunurken kalemlere, biliyordum, montun üzerindeki mürekkep lekeleri, bir tek annemi kızdıracaktı yine. Bense o kalemlerle, avucumdaki çizgilerin üzerinden geçmeye devam edecektim hep, bıkmadan. Çünkü sevmekten vazgeçmeyecektim hiç, kalemler kadar, lekeler ve çizgileri de. Ama yine de bilemeyecektim hiç, nerede saklanırdı başlangıçlar; ayrılıklar hangi kırık çizgilerin içinde? Ve ben, hangilerini belirginleştirmek için boyayacaktım kalemlerle?