Bir kendim, bir ben

Odaların ışıklarını yaktım birer birer; sırf sen korkmayasın diye. Karanlıkta büyümüş bir çocuğun, gereksiz telaşıydı bu belkide.
Yapraklardan tabak, gazoz kapaklarından bardak yapıp, oturduk bir masanın iki ucuna. Eskiye dair ne varsa içimde, tatil yörelerinden hatıra süs eşyaları ya da zamanla aşınıp şekil değiştirmiş kaya parçaları gibi, ortaya seriverdim hepsini, bir gece yarısı. Anlatmaya koyulmuşken kendimizi, çocuklar gibi sakınmasız; bu dünyanın ne kadar güvenilmez bir yer olduğunu unutuverdik. Sevgi ve güven üzerine kuruldu bütün cümlelerimiz.
İlkokul çağlarının anket defterlerini süsleyen, zoraki söylenmiş samimiyetsiz sözcükler gibi, hayatımızı yok yere işgal eden sözleri çıkarıp attık hayatımızdan. Her seferinde ders alıp, her yeni adımda nasılsa aynı hataya düşeceğimiz olasılıkları da. Uzun sessizlikler oldu kimi kelimelerin arifesinde. En doğru tanımlamayı aranıp durduk. Bazen de bildiğimiz kelimeleri, öylece sustuk. Ve buğulu gözlerle tamamladık, yarım kalan kimi cümleleri.
Tüm gece boyu, kendime anlattım içimdekileri. Ve bir yabancı gibi dinledim söylediklerimi. Ağzımdan çıkanı kulağım duydu. Kulağımın duyduğuna da, şahit yazdım ruhumu...