Sermayem derdimdir, servetim ahım.

Temmuz sıcağıyla ağırlaşan havayı yararak, işaret parmağını yüzüne savruyor adam. Bazı insanların lunapark aynalarına sahip olduğunu düşünüyor o sıra. Bu adamın etrafını kuşatan aynalar, kendinden başka herkesi görünmez kılıyor. Ve dolayısıyla haklarını da. Oysa o, her şeyi yıkıp dağıtmak, acizliğine uydurmaya çalıştığı kılıfın, gülünesi halini o aynalarda görünür kılmak istiyor. Dakikalar boyu kendini sakinleştirmeye çabalıyor. Başarısız olsa da çabalıyor en azından.
Çalan telefon onu konuşmaya çağırmak için muhtemelen. Odasına gittiği adamın aynalarında ise, sadece paraya çevrilebilir nesneler görünüyor. Huzursuz devinimlerle giriyor odaya. Önemsemez bir tavırla, yüzü cama dönük adamın. Sizi dinlemeyeceğini bildiğiniz birine, bir şeyler açıklamaya çabalamanın zorluğunun farkında olarak, olayı anlatmaya çalışıyor; sürekli sözünü kesmesine aldırmadan. Adam, bir hakim gibi, elindeki tokamağın gür sesine boğuyor odayı. Vardığı kararda bir ortak noktaları var aslında. İkisi de eksik bir şeylerden bahsediyorlar ama, konuları başka!
"Babanla ayrı yaşıyordunuz değil mi?" diye soruyor ansızın. Sorudaki aldatmacayı çözümlemeye uğraşırken, şaşkın şaşkın "evet" diye yanıtlıyor onu. "İşte bu yüzden!" diye devam ediyor sözüne adam, riyakârca. "Büyüğe saygıyı öğrenememişsin bu yüzden."
İçinden taşan öfke boğazında düğümleniyor, gözünde bir damla yaş beliriyor. Bu kadar gafil avlandığı ve bu konuda hâlâ bu kadar hassas olduğu için öfkeli en çok da. Bu kırılgan hâline lanet ederek toparlanıyor ve aklında dönüp duran bir iki cümleyi söyleyerek çıkıyor odadan. Bir ayna da o edinmek istiyor şimdi; tüm yaralarını görünmez kılanından...