İnsanca yaşamak

Koşarsak yetişiriz sanıyoruz, daha hızlı hareket edersek bitiririz... Ama olmuyor işte, gün bitiyor... Yarım kalmış işlerin arasına sıkışmış, bir yanı eksik insanlar olarak dönüyoruz evlerimize. Bazen insan demeye dilim varmıyor türümüze ya, bir ismi söyler gibi yineliyorum ara sıra. Alelacele ya da özenle hazırlanmış sofralarda, ülkeden haberler alıyoruz, karanlık çökünce. Trafik kazalarını, ufak tefek yangınları aperatif olarak sunuyorlar; felaketleri, terörü ana yemek. Arkası yarın kuşağı gibi, her gün bir başka ayrıntısıyla rengarenk boyanan cinayetleri ise tatlı niyetine. Nasıl alışıyoruz bu ülkede her şeyin normal olabileceğine?
İnsanca yaşayabilmenin açılımını yapabilseydik önce. Kürt, Türk, Laz, Çerkez, Alevi, Sünni, hatta kadın erkek demeden, insanca yaşamanın hakkı olduğunu bilseydi herkes. Zaten bizden çaldığıyla lütfedip bir parça ekmek verdiğinde, yüzüne tükürebilseydi mesela...