Birkaç sayfa, bir-iki mısra...

Yastığımı duvara yasladım, sırtımı da ona. Ayaklarımı uzatıp, kapağını az önce kapattığım kitap elimde, kendime hayret ediyordum sadece. Bütün gün, o ânı yaşamak için bekleyip durmuştum. İlk fırsatta evin bütün seslerinden uzaklaşıp, odama geçtim. Pencereden içeri sızan birkaç topuk sesi ve araba gürültüsü haricinde tabii. Kelimeler kelimeleri kovaladı, sessizliğin içinde. Ve hepsi, şekle büründü belleğimde. Ama bir gariplik vardı. Hikâye çok, çok tanıdıktı. Benzer birçok mücadele öyküsü okuduğum için belki de, öyle hissetiğimi düşünüp devam ettim. Birkaç sayfa daha... Evet bir gariplik vardı. Ben bu anı daha öne yaşadım der gibiydim. Birkaç sayfa daha... Kesinlikle bir gariplik vardı. Çünkü cümleler bile tanıdıktı.
İnsan kendinden korkar mı? Ben dün akşam korktum. Okuduğum kitabın ismi bile belleğimde yokken, bütün cümlelerin nasıl olup da tazeliğini koruduğunu bilemediğim için galiba. Ya da geçen gün, bir arkadaşımla aramızda geçen konuşma aklıma geldiğinden. Birkaç türkü seçip yollamamı istemişti. Küçük bir araştırmayla liste oluşturmuştum hemen. Bir tanesinin altına da not düşmüştüm, "dedenin türküsünü yolluyorum bak" diye. "Sen nerden biliyorsun?" demişti şaşkınlıkla.
4-5 sene evvel, bir sonbahar akşamıydı. Gezi parkındaki o çay bahçesinde, havaya inat, üzerimizde ne varsa onlara sarınarak, dışarıda oturmuştuk. O zaman kendimizi rahatça anlatamıyorduk daha. "Ya beni yanlış anlarsa?" lar kaybolmamıştı zihnimizden. Kelimeler yetmeyince, türkülere çevirmiştik rotamızı. Bir oradan, bir buradan söyleyip; dalıp dalıp gidiyorduk bir yerlere. İçeride oturmuş, elleri çay bardaklarını, gözleriyse bizi sarmalamış insanlara aldırdığımız yoktu. İşte o akşam söylemişti bu türküyü de, hikâyesini de. Hiç unutmamıştım ki...