Resim defteri

Bütün kahramanlarım çöp adamlardı benim. Güneş, geniş m harflerini andıran dağların arasından doğardı sürekli. Aralıklı birkaç kısa çizgiyle saçardı ışıklarını. Bir üçgenin altına oturtulmuş sağlam bir kareyle, yapabileceğim en güzel evi inşaa ederdim, kağıdın ortasında bir yere.
Küçük bir dikdörtgenden kapı yapardım, tokmağını unutmadan. Küçük karelerden pencerelerini iki yana kondurur, perdelerini düzgünce yanlara tutturmuş olurdum. Yanıbaşına, aşağıdan yukarıya iki paralel çizgi ve onun üzerini örten, yarım ay gibi çizgilerle bir ağaç yapardım. Yakında bir yerde mutlaka bir dere akardı ve üst yanında, nereye gittiğini bilmediğim bir patika yol başlardı. Resim, benim hiç sevemediğim bir dersti. Matematiğe rağmen hem de.
Hayatında hiçbir zaman doğru düzgün bir resim çizememiş olan ben, şimdi bunun cezasını çeker gibi, yarım bırakılmış bir resmin ortasında hissediyorum kendimi. Bir şeyler eksik, biliyorum. Sayfalar dolusu kelimelerle anlatsam da derdimi, hep bir kelime eksik kalıyor sanki. Belki de o konuyu daha işlemedik biz. Ve belki de bu yüzden bulamıyorum, nesi eksik resimlerimin?