Ezgi

Bir akdeniz ezgisi gibi esiyordu rüzgâr, o sıcak yaz akşamında. Ve deniz, o ezgiye keyifle uyum sağlayan bir kadın gibi kıvrılıp duruyordu, şehrin rengârenk ışıklarının altında. Motorun üst kısmına, gözlerimi denizin lacivertinde kaybetmeye çıkmışken ben, yine bütün gerçekler seriliyordu işte, ayaklarımın altına. Kulağımdaki kulaklık engel oluyordu etrafıma dizilmiş onlarca insanın konuşmalarını duymama ama, çok sevdikleri hâlde, sözlerini bir türlü öğrenemedikleri bir şarkıya eşlik etmeye çalışıyorlarmış gibi, anlayışla bakıyordum onlara. Hayatı da tıpkı böyle yaşıyoruz galiba, diyordum içimden.
Çünkü söylüyor söylüyor söylüyorduk biz, durmadan. Aynı ritimle göğe salınan kelimelerle, bazen gerçekten inanıyorduk o şarkının bir parçası olduğumuza. İnanmak kadar önemli başka bir şey oluyordu sonra... davetsiz bir rüzgârın getirdiği çiçek kokuları gibi, gelip yerleşiyordu içimize mutluluk. Farkında mısın bilmem, bazı kelimeleri biz, ne çok seviyorduk. Hele bazı isimleri... delicesine. Ama durup dinlenmeden yakınmamızın sebebi sevmediğimiz şeyler değil sadece. Çünkü biz sevdik aslında şarkılar kadar hayatı da. Sevdik sevmesine ya, yine de söylediğimiz sözler pek denk düşmedi işte, onun tutturduğu ritmin kelimelerine. Oysa bir düşse... Biliriz çünkü biz, kelimeler, onları inançla söyleyenlere ihanet etmezler hiç; bir şarkıda ya da sessiz sedasız bir kağıdın üzerinde dolanıyor olsalar bile.