Bulut

Babası geldiğinde eve çağırılan çocuklar gibi göğün yüzünden çekilmişti güneş. Dilime dolanan şarkı kadar ferahlatıcı olmasa da, hafif bir rüzgârın peşi sıra geliyordu ardımızdan; gidilecek yer artık her neresiyse, oyalanmadan gidip gelebilmek için, evde oturmaya iknâ edilmeye çalışılan inatçı bir çocuğa benzeyen martılar. Denizse, şahit gösterilecek güler yüzlü bir komşu teyze oluyordu o sıralar. "Bak" diyordu usulcacık çırpınışlarıyla, üzerinde gezinen kuşları göstererek; "gelmiyor benim çocuklarım da".
Yüzüme sıçrayan bir kaç damlayla gülümsüyordum iskeleden ayrılırken. Kıyıdan uzaklaştığımız her kulaç boyunda ardımızda kalan köpükler, mis kokulu bir silgi gibi siliyordu unutulmak istenen her şeyi. Ama şansına güvenen insanlara özendiğimizden midir bilmem, o beyaz köpüklerin altına bakıyorduk biz sürekli. Kaybediyorduk. Bazen yılları, çoğu zaman kendimizi.
Demirlere tutunup göğe kaldırıyordum başımı sonra. Ansızın bir yağmur başlıyordu incecik, gözlerim bulutlara dokunduğunda. Zaten biliyordum, bütün yağmurlar böyle başlıyordu işte; bulutlar böyle göz göze gelerek çarpıştığında.