Gamze

Geç kalan insanlar gibi telâşla esen rüzgâr, annesinden ayrılamayan çocuklara benzetiyordu kadının saçlarını. Belki de bu sebeple, bırakıp gidebilirmiş gibi sanki, her seferinde daha çok sarılıyorlardı yüzüne. Ve sonra, en sevdiği şeyle kandırılmaya çalışılan çocuklar misali, kulağının arkasına alıyordu kadın, usulca onları. Biliyordu, bir sırrı saklar gibi kulağının arkasına aldığı saçları, her daim güzel gösterebilecek tek şeydi bir kadını.
Hep bir umutla süslenip bekleseler de, kocaları tarafından görmezden gelinen kadınlar gibi boyunlarını büken akşam sefaları, yerinden kalkıp gitmek istercesine yola taşıyorlardı; o öyle kulağında çocuk cıvıltılarını andıran saçlarıyla sokağa girdiğinde. Kimbilir, ardı sıra yürüyüp gitmek istiyorlardı belki, özenerek pembelerinin çingeneliğine. Ama hep sessizdi sokak. Evlerinin hangisi olduğunu hatırlayamıyorlarmış gibi ağır adımlarla yürüyen insanlar vardı dört bir yanda. Kuş cıvıltıları da olmasa, nefes alış-verişlerine bile tanık olacaktık sanki, bir doktor edasıyla.
İşte o sessizliğin içinde, gözleri yakamoz gibi sokağı boylu boyunca dolanıp duran bir adam, yabancılığına aldırmadan yürümeye başladı sokağın dar kaldırımlarında. Tam yanından geçerken, o cıvıltıları duyuyormuşçasına dönüp baktığında kadına, yanağında açılan çukura ekilebilecek bir çiçekmiş gibi gülümsediğini gördü. İnsan bir çiçeğe benzeyebiliyorsa gülümserken, bu güzel kokular boşuna değildir diye düşündü. Kadın, utangaç-mahçup-telâşlı, attı yine saçlarını kulağının arkasına. Ve kimbilir bu sefer, ne kadar güzel göründü.