Kuruntu

Aklı hep başka yerlerdeydi güneşin. Baba yadigârı saatler gibi hiç çebinden çıkarmadığı elleri ısınmıyordu bir türlü. Bir şeylere benzetip durduğu bulutların hızında adımladığı sokaklar, denizin dalgalanışına benzeyen saçları ve saçlarında dolanan güneş ışığı da yetmiyordu ellerini ısıtmaya. Oysa üşüyen bir çift el yetiyordu yine, insana yalnızlığını hatırlatmaya.
Kuaförden çıktığından beri yüzüne yerleşmiş olan o çakırkeyif gülümseme, tırnağındaki rakı beyazı ojelerden miydi bilmiyordu. Hem insanlar gülümsemesine mi bakıyorlardı böylesine mutlu mutlu? Peki birileri, ellerini değerli bir maden gibi sakladığını farkediyor muydu? Hiçbirinin cevabını bilmeden yürüyordu yine de, giderek kalabalıkların içine karışarak. Oysa insan kendini en çok kalabalıklarda hatırlıyordu. Yani ellerini ve içindeki boşluğu.
Bir göz mesafesi kadar uzağındayken hayatın, bakışları hep başka şeylere takılıyordu işte. Titreyen elleriyle çay bardağı taşıyan kadını, aynı elleri kirlendiğinde üzerine silen ufaklığı, sevgilisinin ellerini kendisine emanet edilen değerli bir taşmış gibi sarıp sarmalayan adamı görüyordu; cebinde hiçbir şey kalmıyordu. Sanki kanatlanıp uçabilecek birer kuşmuş da, onları gördüğünde dayanamayıp benzer şeyleri yaşamak için uçup gitmişler gibi, kayboluyordu elleri.
"Ya biri durdurup bir şey isterse" diye korkarak yürüyordu yolların kalanını. Belki de bu yüzden biri adını seslendiğinde, yakalanan bir suçlu gibi duruyordu olduğu yerde öylece. Dönüp baktığında, adı zaten bütün söylemek istediklerinin karşılığıymış gibi sessizce elini uzatan bir adam, gülümseyerek duruyordu karşısında. Olacakları rüyasında görmüş de, saklaması için ona emanet etmeye karar vermiş gibi, o da uzatıyordu ellerini karşılık olarak. Ve gülümsüyordu yine, çakırkeyifliğini umuduna katıştırıp şarkılar mırıldanarak.