Tekrar

Küçük bir çocuğun tatlı gülümseyişini andıran, gülümseten bir günaydına sığınmak istediğim zamanlarda, yoksun yanımda. Hani aklıma üşüşmüş yerli-yersiz, gerekli-gereksiz onlarca şeyi anlatmak isterken, bunu nasıl yapacağımı bilemediğim zamanlarda olduğu gibi.
Otobüste, bir dalgınlıkla iliştiğim ama insanlarla yüzyüze olma durumundan dolayı sevmediğim dörtlü koltuklara oturduğumda; aklıma gelen komik, üzücü, sinirlendirici şeylerden ve kendiyle kavga halindeki düşüncelerden sonra, “biri aklımı okuyabilse ne gülerdi.” diyorken; çevirdiğim bakışlarımın karşılaştığı gülümseyen bakışa “yok artık” dediğim zamanlarda, yoksun aklımda.Adımı seslenen annemin, efendim deyip beklememe karşılık, çoktan başka birşeyle ilgilenmeye başlamış olduğu zamanlarda olduğu gibi.
Boş anlarımda canlanan hayallerimin bir yerinde sana rastlıyor olmama ve aynı anda kafamı sallayarak, uzaklaştırmaya çalışır gibi “onu düşünmemeliyim.” dediğim, her seferinde yenildiğim zamanlarda olmadığı gibi belki de.
Kendimi tekrar ediyorum hep ve nedense her seferinde şaşırıyorum buna. Sen bilmiyorsun gerçi ya. Boşver, bilmemen en iyisi. Çünkü bir yokluk hali seni fikrime düşüren, sadece bir yokluk hali.
Şimdi, senin dışında aklımdaki herşeyi yeniliyorum. Bolca ümit, umut depoluyorum hücrelerime. Başka şeyler düşlüyorum.
Ve bu sefer, başarabileceğimi umuyorum.

Ocak/2008