Anneler günü

Aylardan mayıstı. Haftasonuydu. Anneannemi yeni kaybetmiştik. Tezgahı açıp eve geldiğimde, kahvaltı etmek için oturduğu masada, önünde annesinin fotoğrafı, ağlarken bulmuştum annemi. Ve ben, o an, hiç almamış olmayı dilediğim bir buket çiçekle, kalakalmıştım odanın kapısında. çiçeklerin kokusu odaya yayılıyordu. Annem, çiçekleri gördüğünde, düştüğünün farkına geç varan çocuklar gibi bir süre durup onra hıçkırıklarla bölünen bir ağlama tutturmuştu.
Elimde bir fotoğraf, bir köşede oturup ağlayacağım zamanlar gelmeden, çok geç olmadan, verdiğim sözlere sadık olma zamanıdır, dedim kendi kendime. Daha sabırlı, daha duyarlı, olunması gereken her ne varsa hepsinin dahası olabilmek için, yenilemeliydim kendimi.
"Annenin kaderi kızına çeyizdir" dedikleri doğru mudur bilmiyorum ama, ondan almak istiyorum ben, hayat karşısındaki cesaretimi. Çünkü zaman zaman çatışıyor olsak da, en büyük dileğim, onun kadar güçlü görebilmektir birgün kendimi…

Mayıs/2008