Gemiler gibi hayat, geçip gidiyor...

Zar zor bulabildiğimiz teknenin üst katına çıkmış, saçımızı darmadağın eden, ince hırkalarımızdan içeri sızıp üşüten asi bir rüzgârla yol almaya başlamıştık. Kelimelerimiz, teknenin gürültüsünde yitip gidiyordu. Kulakları ağır işiten iki yaşlı gibi, her cümleyi tekrar ede ede anlamaya çalışıyorduk birbirimizi.
Karaya vardığımızda, bulutlu bir gökyüzü ve tatil yörelerine has, daha ilk dakikada sarmalayıp içine alan sessizlik ve belki de o sessizlikten yayılan rahatlık karşıladı bizi. İlk bulduğumuz kafede, denize karşı sandalyelere kurulup, pek de keyif vermeyen çaylarımızı içmiştik.
Uzun zaman görmediğim küçük bir çocuk gibiydi gökyüzü. Karşılaştığımda, o kadar büyüdüğüne bir türlü inanamadığım. Tıkış tıkış binalar arasından çıkıp gelince, bir anda büyüyüvermişti sanki.
Kimi zaman kararsız bir yağmur, kimi zaman, eski toprak bir anadolu kadını gibi inatçı güneş, devraldı gökyüzündeki hakimiyeti. Son demlerini yaşayan ağaçların süslediği evlerin, seyrine doyulmaz güzelliğine; fayton seslerine karışan, pedal sesleri eşlik etti. Kenarları kıvrılmasın diye ataşlanmış bir deftere, kurşun kalemle bastırarak yazdığım harfler gibi yazıldı belleğime, attığım her adımda geçip giden o anlar. Yürüdükçe, yere daha sert basmam, bu sebeple miydi bilmem?

Ekim/2009-Büyükada