Buralardan böyle ceketsiz...

Her sabah derin nefesler alıyorum. Bu saçma işleyişin, içimde yarattığı huzursuzluğu, bir nebze olsun hafifletmek istiyorum. Oysa, pasta üzerine dizilmiş birkaç narin mumu üfleyebilmek için, küçük bir nefes çekmişim gibi davranıyorum. Belki de en çok bu yüzden yoruluyorum.
Otobüs beklerken, yolda yürürken, kitap okurken, sadece bir yudum alabildiğim çay, elimdeki fincanda buz gibi olurken, dalıp gidiyorum bir yerlere; kendimden bile habersiz. Döndüğümde her şeyi aynı buluyorum.
Yıldız kaydığında ya da bütün mumları aynı anda söndürdürmeyi başardığımda, gökkuşağının altından geçebildiğimde ve bıkıp usanmadan, bir dileği kırk kere tekrar ettiğimde, gerçekleşeceğine inanmak istiyorum. Evet, istiyorum...