Birkaç harf

Sürekli değişip dönüşen cümleler dolanıp duruyor etrafımda. Kimine gerçekten şaşırdığımdan; kimine, şaşırma yetimi kaybetmediğime kendimi inandırmak için, birkaç harf sarfediyorum güç bela; "aaa"
Sanki sadece başkalarının hayatları varmış, ya da bütün değişiklikler onların hayatlarında oluyormuş gibi sessiz sedasız, kıpırtısız duruyorum; dinlediklerimi bir akış sırasına oturtmaya çabalarken. Ellerim birbirine kenetlenmiş, içimde bir yerlerde hâlâ varolan yaşama gücünü kullanırken umursamazlıkla, düşünmüyorum ne bugünü, ne yarını, ne de dünden kalanları. Hiçbir şey yok sanki. Her şey sisli bir beyazlığın ardına gizlenmiş, ya da ben gizlemişim sislerin ardına kendimi.
"Eee?" Sen anlat demek bu, biliyorum. Ya gerçekten anlatacak bir şey bulamadığımdan, ya da nereden anlatmaya başlayacağımı kestiremediğimden, birkaç harf yetiyor derdimi anlatmaya; "aynı"
Şaşkınlığım, umursamazlığım, kestirip attıklarım; acaba hayatımı oluşturan harflerin kaçta kaçı?