Çamaşırlarımız aynı güneşte kuruyor

Geçtiğim yollara bıraktığım ekmek kırıntılarını aradım dün akşam. Kararlıydım, geri dönecektim geçtiğim bütün yollardan. Masal öyledir ya, kuşlar yemişti ardımda ne bırakmışsam. Sonra dedim ki kendime, geri dönmek de niye? İçinde bunca şey gezinirken, başlayabilecek misin sıfırdan bir hikâyeye? Hem sıfır kaldı mı ki, sevdiklerin yanındayken... Ve sevmenin değerini böyle bilirken sen...
Sonra ufkun kızıllığını, dalgalanan denizi, güneşli bir günü şenlendiren kuş seslerini düşündüm. Baharı, mehtabı, yıldızları... Bir kokuda, bir şarkıda bir şeyleri anımsamayı; tüm anımsadıklarımın bir yabancıya ait olduğunu düşündüren yanılsamaları.
Ve yürümeye başladım yol ayrımlarına. Yollarımız ayrılsa da, aynı kalacak şeylere selam vererek; gökyüzüne, toprağa...