Dışarıdan bakıldığında her şey ne kadar kolaydı. Teoriler pratikte pek de geçerli olamasa da, her şeyin çözümü apaçık ve kolay uygulanabilir görünüyordu; bütün duygusal etkenleri çıkarınca.
Küçük bir boya öbeğinden, bir anda evler, yollar, ağaçlar ortaya çıkaran ressamları izlerken, nasıl "ben de yapabilirim" havasına bürünüyorsa insan; işte öyle bir duyguyla kasılıp duruyordu, hiçbir müsibetten ders almayan, içimdeki o ukala yan. Ve nedense, o beyaz kağıdın başına geçinceye dek, gerçeğin ayırdına varamıyordum çoğu zaman.
17 Ocak 2010 Pazar
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
1 yorum:
Bu yazdıkların ve son ruh hallerin blogundan bile o kadar belli ki..
Seni o sürekli hüzünlü halinle görüyor gibiyim..
Yorum Gönder