17 Haziran 2010 Perşembe

Limonlu Dondurma

Anneye yalvar yakar dondurma aldırdığın zamanlar çok uzakta kaldı artık. Bütün gece öksürmüş olsan da, iyi olduğuna inandırmaya çalışmalar, tam sıcaklar bastırmadan yiyemeyeceğin kuralını yıkmaya uğraşmalar yok. Ardından su içilmesi gerektiğini, hasta olma korkusunun eşliğinde hatırlamak da yok. Şimdi o çocukluk yadigârı, çözülmüş bulmacalar gibi duruyor elinde. Üstelik tadı da hiç benzemiyor, o zamankilere.

3 yorum:

Elif Gizem dedi ki...

hiç mi hiç benzemiyor hem de hatta o günler hatırlandıkça bugünlerin tatsızlığı daha bir anlaşılır oluyor belki de...

Newbahar dedi ki...

Bazen oluyor ki bu yazdığın bir kaç satır dakikalarca bloğunda kala kalmama sebep oluyor...

Özletiyorsun!...

Sevgiler

Sazan dedi ki...

İskenderun'da büyüdüm ben, o limonlu dondurma satan amcayı anımsadım, 'kızım sen hep geliyorsun, bu da benden' derdi'... Geçmiş zaman işte, neden büyüdük ki? Bu soruyu sorarken göçüp gideceğiz muhtemel... Nerelere götürdün beni hain... Sevgilerimle...