Hatır

Ferahlatıcı bir rüzgârın kollarındayım bu sabah. Bir vapur düdüğü tadında düşler kuruyorum. İskelede kalan yolculara, hiç de âlâkaları yokken bakışlarını vapurda dolandıran insanlara el sallar gibi, umursamaz buluyorum kendimi; içimdeki korkulara. Üstüm-başım, yüzüm-gözüm maviye boyanıyor, her kulaç boyunda.
Gökyüzüne parça parça dağılmış bulutları toplayıp, köpüğüne katıyorum; sevdiğini kucaklar gibi iki yana açılan denizin. Bir tarifi olmalı diyorum, insana bir parçacık da olsa huzuru tattıran şeylerin. Gökyüzünün mesela, ya da mavinin. Bir anlamı olmalı insanın martılara bunca özenişinin. Suyun denizde böylesine romantik hâle gelişinin bir nedeni olmalı.
Ansızın hayatımdan çıkıp gidenlerin, bir fısıltı tonunda gelip içime yerleşenlerin hesabını tutmayı bırakmışken ve ölesiye yorgunken üstelik, aynalardaki suretin, umursamaz görünüp görünmediğini kontrol etmekten... Çoğunlukla bir yanılgıyla son bulsa da, yine de vazgeçememişken insanlara güvenmekten. Açık pencerelerin ceryanında, bir rüzgârla bu kadar duyguya dağılıp gitmenin; henüz yazılmamış, okunmamış, söylenmemiş satırlarda gizli bir sebebi olmalı. Ve bu dağınıklığı akla hoş gösterecek mutlu günlerin, ufacık bir hatırı.