Kayıpların ardından

Bazen her şey ne kadar mümkün geliyor insana. Küçücük, ufacık bir ışık, bir yanılsama gibi görünüp kayboluyorsa da, inanmak o ışığın varlığına... İnanmak işte, sebebi her ne olursa. Ve birilerine anlatmak, sana deli gözüyle bakmaları pahasına. "Ben demiştim" ukalalığına bürünmek için değil, sadece bakışlarındaki şaşkınlığı eklemek için mutluluğuna.
Yolları, aşkı, dostları, tam yitirildiğini sanırken karşına çıkıveren umutları, bir kavganın içinden çekip alır gibi kurtarmak karanlıklardan. Bırakıvermek, bu oyuna dünden razı içindeki çocuğun yanına. Ve şarkılar söylemek onunla birlikte, her şeyin sırrına erdiğini sanan o insanların inadına. İnanmak sevgili, her şeye rağmen inanmak önemli olan, bu dünyanın güzel bir yer olacağına.



Bu yaşıma geldim içimde bir çocuk hâlâ
Sevgiler bekliyor sürekli senden.
İnsanın bir yanı nedense hep eksik
Ve o eksiği tamamlayayım derken,
Var olan aşınıyor zamanla.

Anamın bıraktığı yerden sarıl bana.

Anıların kar topluyor inceden,
Bir yorgan gibi geçmişimin üstüne.
Ama yine de unutuş değil bu,
Sızlatıyor sensizliği tersine.
Senin kim olduğunu bile bilmezken.

Sevgiden caydığım yerde darıl bana.

METİN ALTIOK