Rüzgârda savruk, başına buyruk...

Böyle gereksiz ve nedenini bilmediğin bir hüzün gelip oturdu ya içine, birden bire... Dokunsalar ağlayacak gibisin hani, ağlanılmamış tüm zamanlara inat. Uzak, mağrur ve yenilmez bir edayla gezinse de gözlerin etrafında, bir şarkıyla sicim gibi akıyor ya gözyaşların hâlâ. Giderek artsa da ardında kalan yıllar, değişilmiyor onlarla; anlıyorsun.
Kocaman bir boşluk var içinde, dolduramadığın. Hiçbir duygunun, diğerinin yerini tutamadığını bilmiyormuş gibi, bir gayretle, o açığı başka bir şeylerle kapatma çaban, anlamsız. Her ayağın takıldığında, yine aynı çukurda buluyorsun kendini işte.
Uzun zamandır kitaplığın bir köşesinde bekleyen o kitabı, neden tam da böyle bir akşam, okumaya başladığını soruyor musun kendine? Neden ilk sayfasına birkaç satır bir şey karalayıp, kendine armağan ettiğini ya da? Ne diliyorsun bilmiyorum, dilini çözemediğin şu dünyadan ısrarla?