Özenmek

Şiirin kapısına varabilmek için, aklından geçen birçok kelimeden vazgeçmen gerekir. Ardında kalan ayak izlerini, bir cümleye sığdırma marifetidir çünkü şiir. Hem de eksik gedik bırakmadan.
Oysa atmaya kıyamayacak kadar çok değer verdiğinde, en önemsiz kelimelere bile; uzayıp giden br yazının içinde, kaybedersin kendini. Cümlelerin virgülsüz, noktasız kalır; sen soluksuz kalırsın.
Sonra bir gün, birini görüverirsin. Onunla cümlelerinin nefes alacağına, anlamlarının birbirine karışmayacağına inanırsın. Bir büyük harf yapar, başlarsın yeni bir paragrafa. Noktalama işaretlerinden o kadar yoksun yaşamışsındır ki, yeni bir satırın başı olamayacağını geç farkedersin. Yine uzar gider cümlelerin.
İlk noktaya kavuştuğun an, kalın bir defterden, sana ait kelimeleri ayıklamaya başlarsın. İşte o gün, hiç şarkı söylememişken daha, şiir olmaya özenirsin...