Çimen

Aslında birbirimize benziyoruz biz. Belki de en çok öyle olmadığını sandığın için benziyoruz. Ben de senin gibi kimliği belirsiz sevinçler ediniyorum kendime. Ve bazen günlerce yetindiğim oluyor o sevinçlerle. Ama sonra, güzel olan her şey gibi onlar da eksiliyor azar azar. Ve ben, avucuna aldığı suyu tutmaya çalışan bir çocuk oluyorum o sıralar.
Sevinçlerimin bitmesine yakın fark ediyorum ki, aslında gözün gözüme değmemiş hiç. O zaman daha çok okumak istiyorum işte. Bilmiyorsun, bakışlarımdaki sevecenliği serpiştiriyorum satırlara ben, ekmek kırıntıları niyetine. Ve her gün suluyorum gözlerimdeki çimenliği, o kırıntıları takip edip de bulduğunda beni, solgun görünmesinler diye.