Düş

Koltuğun ucuna ilişmiş insanlar gibi, her an kalkmaya meyilli bir hâlde olur bazen uyku. Sürekli bir tereddüt hâli nedense. Fakat o hâlde bile, bazen hiç aklına gelmeyen, bazense hep gitmek istediği yerlere sürekler insanı, ruhu. Konuşur, gülüşür, sevinir, üzülürsün.
Aylarla, günlerle, saatlerle tanımlanan bir dünyaya açtığında gözlerini, hiçbirini hatırlamazsın belki. Ama bir şey, çok yakınında duyumsatır işte, gözlerin kapalıyken, gözünün bebeğine gülümseyenleri. Hiç tanımadığın insanları, bazen ta yüreğinin içinde hissedebilmenin nedeni de bu olabilir mi? Bir rüya görmüşsündür ve kendilerinden bile habersiz uğramışlardır düşlerine belki?