Leylak

Bahar, eve gelen misafirin şımarıklığı karşısında sus pus olmuş, elindeki bütün oyuncaklarını sorgusuz sualsiz ona teslim etmiş bir çocuktu o gün. Odadan çıkıp büyüklerin yanına gitse, şikâyet etmiş olacağından; hiç ses etmeden duruyordu öyle, takvim yapraklarının üzerinde. Ve biz, belki de bu yüzden, yanlış kullandığı kelimenin telâşına kapılmış bir dostu rahatlatmak, aslında ne demek istediğini anladığımızı fısıldamak ister gibi çıkmıştık o gün sokağa.
Kalabalıktı sokak. Sardunyalar, papatyalar, leylaklar vardı dört bir yanda. Kocaman kocaman ağaçlar, ötüşlerini birbirleriyle yarıştıran kuşlar vardı. Uzun uzun yürümüştük hepsinin arasından, kimi zaman kaybettiğimiz bir şeyi yerlerde aranırcasına. Bir dere kenarında oturmuştuk sonra. Cam bardaklardaki çayı, okurken çok beğendiği kitabın, filminde hüsrana uğramış bir izleyici hoşnutsuzluğunda içmiş olsak da, güzeldi geçirdiğimiz vakit. Dalından kopardığım leylağı dakikalarca koklamak güzeldi. Kendime bile gülümseyemediğim zamanlarda, birilerinin bana içinden taşan bir gülümseyişle bakabileceğini bilmek de öyle. İşte bu yüzden, ne zaman yanımda olmanın mutluluğuyla gülümseyen bir yüz görsem şimdi, bir leylak kokusu çalınacak burnuma; hem de bazen hiç de mevsimi değilken, ama hep gerçek gibi.