Duman

Hevesle beklediği biri varmış da gözünü yoldan alamıyormuş gibi ardına kadar açık pencerelerimden, ne rüzgâr giriyor içeri bugün, ne de kıyısına kadar gelip başını içeri uzatan serçeler. Bir tek, nereden geldiği belli olmayan, ama düşlediğim her şeyin olabileceğine inandıran, bardakta dolanan çay kaşığının o melodili sesi.
İnsan gökyüzüne dönüp bakmak istiyor böyle zamanlarda. Sanki bir rüyaya benziyormuş da her şey, gökyüzünü görmezsen inanamayacakmışsın gibi. Bir bulut, bir kuş, bir parçacık güneş bulup, bir şarkı söyleyemeye başlamazsan eğer, şu günün içinde kaybolmaktan başka şansın kalmayacakmış gibi.
Hep kuşlara özenmiş olsam da, durup durup gökyüzüne bakmak isteyişlerim sadece bu sebeple değil yani. Gereksiz bir kalabalığın ortasında, nefessiz kalacakmış gibi hissediyorum bazen kendimi. Kimi zaman hızla, kimi zaman aheste revan gidişlerinin zamanın akışıyla bir ilgisi olup olmadığını bir türlü bilemediğim bulutlara çeviriyorum işte o zaman gözlerimi. "Bir insanın gözleri bulutlara benzer mi?" diye soruyorum kendime sessizce. Bilirsin, insan hep en zor soruları sorar kendine. Cevabı oradaymış gibi sanki, dönüp bakıyorum bulutlara. Bunca ışıltıyı içinde gezdirirken, hiç olmadık bir anda, yaprağın üzerinden kayıp giden bir çiğ tanesi gibi süzülüyorsa yaşlar yanaklarına, insan buluttan başka neyi yakıştırabilir bilmiyorum, hep bir bahaneyle ıslanıveren bakışlarına.