Dalgalandım da duruldum

Yine sessiz, dalgın oturuyorum o koltukta. Allahtan beni tanıyorlar artık biraz da, kendi halime bırakılıyorum. İfadesiz yüzüme bakıyorum aynada. Ne okunuyor yüzümden bilmiyorum. Herkesle aynı şekilde konuşmaya alışmış insanların kayıtsızlığı sinirime dokunuyor. Kadınların o yayvan konuşmalarında, kırk yıllık ahbaplarmış gibi her şeyi ortaya saçışlarında, beni rahatsız eden bir şey var. Mecbur olmasam uğramayacağım bir yer aslında burası. Kendimi ait hissetmediğim yerlerden biri daha. Bilmiyorum benim ruhuma ne katıldı büyürken, niye uzağında kalıyorum çoğu insanın koşa koşa gittiği yerlerden?