Tanımak, ne zor kelime...

...
Boş bir sıra bulup oturdular. Güler'in çantası aralarında kaldı.
-En kötüsü güzel burunlu yaratılmaktır. Adınız Güler değil mi?
-Ben daha sizinkini bilmiyorum.
-Öğreneceksiniz. Bence insanın adı onunla en az ilgili olan yanıdır. Doğar doğmaz, o bilmeden başkaları veriyor. Ama yapışıp kalıyor ona. Onsuz olamıyor. (Sustu. Bir sigara yaktı.) Bakın, şimdi adımdan daha önemli bir şey biliyorsunuz: Sigara içtiğimi. İşte bir başkası: Bütün bu "siz"ler, "iz"ler, "uz"lardan sıkılırım ben. Yapmacık, fazlalık gibi gelirler bana. İkinci konuşmamda "sen" diyemeyeceğim biriyle bir daha konuşmam. Ne dersin(iz)?
-Galiba sizi anlıyorum.
-Yanılıyorsun. "Siz" anlanamaz, "sen" anlanır. Bazı kitaplarda "sizi seviyorum"u okuyunca gülerim. Sanki "siz" sevilirmiş! "Sen" sevilir, değil mi?
-Seni anlıyorum. (Kızardı.)

... (Aylak Adam / Yusuf ATILGAN)



...
-Nefret ediyorum bu yaka kartı meselesinden. Herkes, "hormonsuzdur" damgasıyla satılan domatesler gibi görünüyor bunlarla" dedi Ziad.
-Ben de hiç bilemem, takayım mı, takmayayım mı?
-Ortadoğulusun sen de, ondan. Tahammül edemiyoruz biz öyle şeye.
-Neye?
-Hikâyemizi anlatmadan birbirimizi tanımaya.
... (Muz Sesleri / Ece TEMELKURAN)