Kardeş

Karşısındaki kanepede yatan, kendisinden daha uzunca olan genç adama bakıyor; ne zaman bu kadar büyüdüğünü hatırlamaya çalışıyordu. Bir zamanlar küçüklerdi; ikisi de. Onun sayesinde çok şey öğrenmişti hayattan. Evde tek başına kalmak zorunda olduklarında, onu koruyup kollamanın hem keyifli, hem de can sıkıcı yanlarını görmüştü teker teker. Hayatındaki ilk sorumluluktu galiba o. Onunla oyunlar oynarken, elinden tutup okula götürürken; akşam okul çıkışlarında, çantasını alıp arkadaşlarıyla koşuşturmasını izlerken, içinde tamamlanan bir parça vardı. O kanepe boş olsaydı, yaşadığı onca şeyi hiç yaşayamamış olsaydı eksik kalırdı.
Sürekli onu kızdırsa da, bir filmin ya da dizinin en acıklı yerinde, gizli-saklı ağlamaya çalışırken, hemen dalga geçmeye başlasa da, bazen deli gibi kavga ediyor olsalar da, onu ne kadar sevdiğini düşündü. Yerini başka hiçbir şeyle dolduramayacağı, bunlar gibi nice anının, küçük bir bakışla ortaya saçılması, yaşadığının ne güzel bir duygu olduğunun kanıtıydı. Artık emindi, yıllar geçse de değişmeyecek şeylerden biri, bir kardeşe sahip olmanın, içinde yarattığı o sonbahar havasıydı.