Boşluk

Tarlanın araba yoluyla kesiştiği yere duvar örmüştü dedem, kocaman kocaman gri taşlarla. Duvar, benim boyumdan uzundu o zaman. Şimdi de pek uzun sayılmam ama, yine de aşmışımdır o duvarı herhalde. O taşların beyaza özenmiş griliklerinin arasında, bir kaç yerde, üç dört parmak genişliğinde boşluklar vardı. Ben o zaman da böyle, derli toplu olma telâşında biriydim herhalde. O boşluklar rahatsız etmişti beni. Hem dedem hata yapmıştı. Büyükler de hata yapabilirdi işte.
Anlayışlı bir çocuk olarak, gayet sakin bir tavırla sormuştum, "Dede, bu taşların arası neden açık?" Dedem, yolduğu otlardan başını yavaşça kaldırdı. Önce o boşluklara, sonra bana baktı. Araba yolunun kenarına, temmuz sıcağıyla kuruyup katılaşmış toprağa oturdu, yumuşak bir halıya otururcasına. "Çok yağmur yağdığında, toprakta biriken su, kendine gidecek bir yol bulsun, baskı yapıp da duvarı yıkmasın diye" dedi. Öyle emindim ki duvarın yanlışlığından, anlamamakta direndim bir süre. "Yani şimdi bu delikler, gerekli bir şey mi?" Güldü dedem. "Yakında nasılsa yağmur yağar, görürsün" dedi.
Ertesi gün, başka hiçbir yerde duyulamayacak bir sessizliğin içine yayılıverdi yağmur. Toprağa, ağaca değdi. Usulca akıp gitti taşların arasından. İşte o günden beri biliyorum ki, bazı şeylerin sağlamlığı, sıklığıyla ölçülmez hiçbir zaman.