hani, şu 'derya içre olup deryayı bilmeyen balık'tan da tuhaf.

Tuhaf hissediyorum kendimi. Her şey olmaya hazır bir kelime çünkü bu, tıpkı benim gibi. Öyle ki, bir an sonra hüngür hüngür ağlasam da, kıkır kıkır gülsem de, şaşırmayacak hiçkimse. Sanki birikmiş cümlelerim var ve ölesiye de anlatasım. Ama dökülmüyor dudaklarımdan, tek kelime bile. Belki sorsa biri "niye eksik cümlelerin?" diye, açılır kapılarım. Kimbilir?
Kar yağıyor, yağmur yağıyor, güneş açıyor aynı mevsimin içinde. Mevsim değişmeden de değişiyor yani şartlar. Ama benim afilli cümlelerden çok, daha yalın ve pratik çözümlere ihtiyacım var. Aslında hayatın suçu değil bu yaşananlar. Belki de gerçekten bende bir tuhaflık var.