Çivit

Güneşin yavaş yavaş yükseldiği saatlerde, evin önündeki beton zeminden harmana doğru yayılan buhar, salına salına bulutlara yükselirdi. Küçüktüm daha. Bir savaşın tarafları gibi renklerine ayrılmış çamaşır yığınlarına uzaktan bakardım. Harmanın bir ucundan diğer ucuna gerilen ipin, çamaşırların kuruması için güneşin ne kadar gerekli olduğunu anlatmak istediğinden mi sarı renkte seçildiğini, bir türlü bilemezdim.
Bütün bu devinim içinde beni en mutlu eden şey, adı tek başına bir terkerlemeymişçesine eğlenceli, göz alıcı rengiyle küçük naylon bir poşet içinde, assolist edasıyla en son sahneye çıkan çivitti.
Gördüğüm ilk sihirbazdı anneannem. O mavi renkteki tozu, beyaz çamaşırların içine katar; onun çamaşırları beyazlattığını söylerdi. İşte o günden beri, ne zaman beyazlığına hayran kalsam bir şeyin, aklıma gelir çivit; bulutların ardındaki mavilikler gibi.