İçimden dedim...

Sokaktaki insanların yüzlerini, ancak çok yaklaştığında görebileceğin bir vakitte, eve doğru yürüyordum. Rüzgâr, önünü iliklemediğim montumun ve boynuma doladığım mavili-yeşilli şalımın iki ucunu, hafifçe savuracak kadar esiyordu. Yürüyordum ve yürüdükçe aklıma şu satır düşüyordu. "İçimden dedim, beraber yürüyelim olur mu?"
Gidelim dedim içimden. Senin o çok sevdiğin havalarda bile gitmeye razıydım aslında. Ruhum dayanmasa da, yanımda sen varsan eğer, giderim gibi geliyordu, havaya bile aldırmadan. Herhangi bir otobüsün, herhangi bir koltuğunda, üstelik cam kenarından bile vazgeçecek kadar istiyorsam bunu, bir sebebi vardı elbet. Sana sarılırsam, dışarıda dalgalanan havanın farkında olmayacağımı düşünmemin ve o gitmek duygusunun burnuma çaldığı deniz kokusunun da katılımıyla, o kadar bilinmeyene rağmen, çözümü ortada bir matematik işlemi gibi duruyordu karşımda, yolculuklar.
Çantam sol omzumda asılıydı. Şalımın iki ucunu hapsetmişken, aynı anda müzikçaları da muhafaza eden sol elim ve buna inat salınıp duran sağ elim birbirine kavuştuğunda; o her şeyi, dışında da, içinde de taşımaya meyilli sol yanımda olmanı isterdim. Ve o zaman belki, söyleyeceklerimi sadece içimden söylemezdim.


Mırıldanmalar

I

içimden dedim, beraber yürüyelim olur mu
varsın gemilerimizi taşıyamasın sular
varsın yarı yolda uyuya kalsın
bize gönderilen bahar

içimden dedim, beraber yürüyelim olur mu
varsın gölgemiz olsun hüzün
dilediği gibi uzatsın canevimize ayaklarını
varsın annemiz olsun tütün
hayat daha sert vursun yumruklarını

II

içimden dedim, ilmeği kaçmış bir hayat bizimkisi
nedir alnımızdan öpmek için izimizi süren
kalmış mıdır kalesi düşmüş bir şehrin cazibesi
nedir yalnız bize yakışan bu serüven

bu serüven ki
bizden biri yaptı sırtımızdaki hançeri
ve terketti bizi huzur denen sevgili
kalakaldık, şaşkınlığın avuçlarında
billur bir kuş gibi

III

içimden dedim, gömülü bir ırmağın yalnızlığıdır bu
beraber yürüyelim olur mu…

İbrahim Tenekeci